Naselje u okolici Pariza poznato kao Noisy-le-Grand je građeno od 1950–ih do 1980–ih kao utopijski san: odgovor na krizu stanovanja, urbanih migracija i dotoka migranata, a u skladu s konformističkim potrebama suvremenog čovjeka.

Jacques, 82, Le Viaduc et les Arcades du Lac, Montigny-le-Bretonneux, 2015

Sivi betonski volumeni u Noisy-le-Grandu u suprotnosti su s modernom arhitekturom Pariza, punoj čelika i stakla, a vizija je bila stvoriti građevine kao odgovor na “kutije” kakve je projektirao Le Corbusier, koje su neki arhitekti smatrali nemaštovitima. Tako su Ricardo Bofill i Manuel Nunez-Yanowsky projektirali Espaces Abraxas i Arénes de Picasso u postmodernističkom duhu. Iako građevinama ne nedostaje mašte i ambicije, često su – ne bez razloga – uspoređivane s vojnim utvrdama, zatvorima i industrijskom arhitekturom. Ne iznenađuje da je lokacija često korištena kao filmski set, od klasika Terryja Gilliama iz 1984. (Brazil) do filmova iz ciklusa “Igre gladi”.

Les Tours Aillaud, Cité Pablo Picasso, Nanterre, 2014

 

Distopijski dojam pojačava činjenica da je većina stanovnika ovog predgrađa ostarjela. Fotograf Laurent Kronental četiri godine je bilježio život starijih građana u naselju Grands Ensembles. Tako je nastala i ova serija fotografija Souvenir d’un Futur. Prisustvo starih ljudi neočekivano je u futurističkom okolišu, a hladnoća arhitekture u kontrastu je s toplinom i individualnošću stanovnika. Želja fotografa bila je prikazati zanemarenu generaciju koja se, baš kao i zgrade, odupire vremenu.

Le Pavé Neuf, Noisy-le-Grand, 2015

Izvor: pogledaj.to, 04.02.2016.